[...] Robert M. Wegner „Opowieściami z meekhańskiego pogranicza” śmiało wdziera się do czołówki polskich pisarzy fantasy. Mamy oto książkę świetną pod względem rozrywkowym, ale zarazem zmuszającą do myślenia, refleksji. [...]

[...] W sumie Opowieści z meekhańskiego pogranicza to wyśmienite preludium większej historii, której wątki przewijają się w prawie wszystkich opowiadaniach zbioru, a która nie znajduje w tej książce swojego finału. Z jednej strony bardzo dobrze napisane, "solidne" opowieści militarystyczne, składające się na "Północ", z drugiej "Południe", czyli najlepsze teksty fantasy autorstwa Polaka, jakie miałem przyjemność czytać od czasów klasycznego Wiedźmina (wyróżnia się w szczególności Gdybym miała brata). Gdy powoli zaczynałem wierzyć, że "dobre rodzime fantasy" to oksymoron, a jego autorzy to stworzenia mityczne, nie bardziej prawdziwe niż Yeti i Nessi, Robert M. Wegner przywrócił mi wiarę w ten gatunek, wyciągając z niego to, co najlepsze. Teraz pozostaje tylko czekać na więcej i trzymać kciuki, by kolejne teksty nie ustępowały tym z Miecza i żaru.

[...] „Opowieści…” to niezła propozycja literacka dla fanów fantastyki, w tym także dla tych, którzy ciągle się wahają w swoich poglądach. Jest to książka łatwa i przyjemna, czemu absolutnie nie przeczy fakt, że napisana została z rozmysłem i namysłem: wszystko tutaj ma swoje miejsce i jest to miejsce odpowiednie. Takie książki po prostu bardzo dobrze się czyta, co dodatkowo ułatwia organizacja jej treści, czyli podział na dwie niepowiązane ze sobą części, rozczłonkowane z kolei na podrozdziały, z których każdy jest zarazem osobną opowieścią, jak i elementem fabularnego łańcucha przyczynowo-skutkowego. Wobec powyższego, „Opowieści…” mogę polecić z czystym sumieniem jako czytadło dobre i wciągające, a momentami wręcz intrygujące.

[...]Niewątpliwą zaletą utworów Wegnera jest natomiast siła emocjonalnego oddziaływania. Najlepsze z „Opowieści…” potrafią naprawdę poruszyć czytelnika - np. za każdym razem lekturę „Wszyscy jesteśmy Meekhańczykami” kończę dosłownie z wypiekami na twarzy i walącym sercem. To najbardziej epicki utwór, jaki znam.[...]

[...]Ale wróćmy jeszcze do opowiadań. Wegner zaczyna tak mocno, że obawiałem się, czy nie za wysoko postawił sobie poprzeczkę. Jego historie są wciągające aż do bólu (oczu). Stawia na mocne akcenty. Mocne postaci, wątki, zakończenia, przesłanie. Cała seria jest mocna i bezpardonowa. Świat nie został upiększony, a zachowania ludzkie czasem sprawiają, że nóż sam się otwiera w kieszeni (tak, jestem ze Świętokrzyskiego).

Właściwie mam poważny problem. A właściwie dwa. Po pierwsze, trudno mi znaleźć cokolwiek na niekorzyść powieści Wegnera. Trafił on tak doskonale w mój gust, że jestem wręcz w szoku. Zaczarował mnie pierwszym tomem, a czar ten nie przestał działać aż do ostatniej strony trzeciego. Może więc ponarzekam, że dalsze części nie są tak dobre jak ta z Górską Strażą? Ale na niekorzyść tego zarzutu działa prosty fakt, iż jest nieprawdziwy. Pozostałe wątki nie są gorsze, ten po prostu najbardziej trafił w mój gust. Wszystko jest tak samo solidnie napisane, świat konsekwentnie budowany w każdej z części, szczegóły dopracowane, a emocje nie opadają w żadnym momencie.[...]

Opinie czytelników wyrażone na portalu Lubimy Czytać.