[...] Opowieści z meekhańskiego pogranicza. Wschód-Zachód to kolejna cegiełka budująca fundament historii, która – mimo iż na razie czytelnik zna ledwie jej preludium – poraża rozmachem.

Rozmachem i kunsztem wykonania. Wegner okazuje się być przede wszystkim niesamowicie uzdolnionym i dokładnym architektem, który z pomocą budulca, jakim jest jego wyobraźnia, z iście nadludzką precyzją i pieczołowitością tworzy meekhańskie uniwersum. Każda lokacja, dom, koń, każda sztuka broni, ozdoba stojąca przy łóżku, część garderoby, każdy bohater w Opowieściach… ma swoje miejsce, historię oraz rolę do odegrania. Wegner [...]

[...] Opowieści z meekhańskiego pogranicza. Wschód – Zachód” to jedna z tych powieści, które kruszą narodowe kompleksy. Wegner już teraz może konkurować z daleko bardziej uznanymi kolegami po fachu i to… nomen omen… zarówno ze wschodu, jak i zachodu. Nie wyczerpał jeszcze swojego potencjału, więc można być niemal pewnym, że jeszcze o Wegnerze usłyszymy. Być może przy premierze kolejnych meekhańskich opowieści (róża wiatrów daje pewne możliwości tytularne: do wykorzystania jest jeszcze, między innymi, północny-wschód i szereg jego braci i sióstr) lub czegoś całkowicie innego, zupełnie nowego…

[...] W „Północy-Południu” większość opowiadań stanowiło odrębne całości, choć w niektórych pojawiały się zręby większej konstrukcji fabularnej, zaś dwa ostatnie mogłyby równie dobrze być pierwszymi rozdziałami powieści. W przypadku „Wschodu-Zachodu” wrażenie, że oto budowany jest fundament czegoś znacznie większego jest jeszcze wyraźniejsze i też dwa teksty (z tym że po jednym na koniec każdej części) zostały napisane głównie po to, by pomieścić retrospekcje, przybliżające bohaterów, czy odsłaniające zagadki z przeszłości. Drugi tom pozostawia czytelnika z uczuciem oczekiwania na ciąg dalszy, większym nawet, niż w przypadku debiutanckiej książki.
Jestem pełna podziwu dla pracy koncepcyjnej, która stoi za „Opowieściami…”. Sypane jak z rękawa imiona, nazwiska, nazwy miejsc. Fragmenty historii, wzmianki dotyczące polityki, administracji, organizacji armii. Rozmaite kultury. Ich tradycje. Mity i wierzenia. To wszystko nie sprawia wrażenia oderwanych elementów, do których w miarę potrzeby na bieżąco dokładane są kolejne, ale raczej precyzyjnie wybranych fragmentów starannie obmyślanej całości.
Styl Wegnera również budzi uznanie – „Opowieści…” czyta się szybko i gładko, co paradoksalnie pozwala się domyślać ogromu pracy, który za nimi stoi. Autor potrafi dobrze przedstawić wszystko, co sobie zamierzył: od walk, pojedynków i pogoni, przez wspomnienia, wizje aż do scen dramatycznych i okrutnych. Dialogi są potoczyste, opisy – cóż, jest ich niewiele, ale zazwyczaj kilka trafnych zdań wystarcza: „Horyzont połykał okrwawiony krążek słońca, głęboka purpura barwiła wieczorne niebo”, „Dopiero gdy ktoś spojrzał jej w oczy, ciemnoszare, spokojne i pewne jak ocean o świcie, wiedział, z kim ma do czynienia”. Bohaterowie zapadają w pamięć. Można tylko pozazdrościć warsztatu.