Wiadomości

• Drodzy Czytelnicy „Opowieści z meekhańskiego pogranicza”!

  4 dni temu

  Nie będzie to dla Was zapewne zaskoczeniem, że zawsze i Robert M. Wegner, i my, Powergraph, dbamy, aby książka, która do Was dociera, była jak najlepsza. Najnowszy tom Meekhanu, czyli Każde martwe marzenie nie ukaże się w tym roku, jeszcze nad nią pracujemy.

  Wiemy, że czekacie i bardzo Wam za to dziękujemy! Powieść ukaże się w pierwszej połowie 2018 roku, to wiemy, nie znamy natomiast dokładnej daty premiery. Dopóki Każde martwe marzenie  nie jest skończone, podanie precyzyjnego terminu jest wróżeniem.

  Na osłodę oczekiwania - publikujemy fragment (jeszcze przed ostateczną redakcją). I obiecujemy, że im bliżej premiery, Robert będzie zdradzał więcej i więcej. 

  Robert M. Wegner

  Każde martwe marzenie – fragment.

  Potwór natarł na nich, gdy stali na lodzie, zastanawiając się, co skrywa tuman mgły, którego nawet furia Anday’yi nie mogła rozwiać. Wyłonił się z mlecznego oparu, łamiąc i krusząc grubą na kilkanaście stóp taflę, jakby to była skorupka jajka. Najpierw ją usłyszeli, trudno było nie usłyszeć, i poczuli, bo lód pod ich stopami drgnął i zaczął się przesuwać. Przesuwać! Kenneth wywrzeszczał rozkaz: „Do sań!” i wszyscy, strażnicy i Szczury, rzucili się do ucieczki. Za późno. Nawet gdyby siedzieli w saniach, a psy były wypoczęte i rozgrzane, ucieczka nie wchodziła w grę, bo bestia, która na nich sunęła, pędziła szybciej niż cwałujący koń.

  Gdy ją ujrzeli pierwszy raz, ledwo kilkaset kroków za sobą, wyglądała jak pływająca czarna góra, szeroka – Kenneth ledwo rzucił okiem – na jakieś dwieście jardów, wysoka z jednej strony na pięćdziesiąt, za to drugą, tą bliższą nich, szorowała niemal po lodzie. Porucznik wskoczył na sanie. Psy nie potrzebowały zachęty do biegu, wyrwały przed siebie tak, że omal nie spadł, i pomknęły na południe. Pozostałe sanie jego dziesiątki już gnały do przodu.

  Za wolno.

  Lód trzeszczał i pękał, powożący zaprzęgiem Malawe wrzeszczał i klął, usiłując omijać co większe szczeliny. Pędzili.

  Za wolno.

  Gdy oficer obejrzał się po raz drugi, bestia była już dwieście jardów za nimi. A jej czarny, spękany i obrośnięty jakimiś pnączami grzbiet przyspieszał.

  Wtedy zobaczył, co robi reszta. Pozostałe sanie kompanii gnały przed nim, ale nie na wprost, tylko w lewo, po skosie, coraz bliżej potwora. Po prawej sześć sań wiozących drużynę Szczurów też zaczęło skręcać. Co, do jasnej cholery?!

  Malawe ściągnął wodze w lewo.

  – Woda! – wrzasnął. – Woda przed nami!

  Kenneth widział już, dlaczego wszyscy zakręcają. Dwieście, może trzysta jardów przed nimi szumiało morze. Szczelina miała co najmniej dwadzieścia kroków, nie do przeskoczenia dla sań i ludzi, i powiększała się coraz bardziej. Zimoszary grzbiet oceanu uwolnił się wreszcie od lodowego pancerza, ale dla Szóstej Kompanii oznaczało to wyrok śmierci.

  Olbrzymia płyta lodowa, odcięta pęknięciem, zaczęła się unosić, naciskana z jednej strony przez pływającą górę, i nagle sanie sunęły teraz jakby po pochyłym stoku. Złamie się zaraz – strach sięgnął i złapał go za gardło – lód złamie się i roztrzaska na setki kawałków, a my powpadamy do wody i potoniemy jak pchły w starciu tytanów.

  Myśl! Myśl!!!

  Porucznik zerknął w tył. Bestia znajdowała się ledwo pięćdziesiąt jardów za nim i też skręcała w lewo. Jakby chciała przeciąć drogę saniom strażników. Pożre nas – stojąc na grzbiecie potwora i wspominając wydarzenia z wczorajszego popołudnia, dobrze zapamiętał tę myśl – lód popęka, wpadniemy do wody, a potwór pożre nas jak wieloryb ławicę śledzi.

  Wsunął wówczas gwizdek do ust i zaświstał: „Do mnie! Do mnie! Oddział do mnie!”. Podpatrzyli ten sposób wydawania rozkazów u Wozaków, ostre, wwiercające się w uszy dźwięki potrafiły przebić się nawet przez kakofonię bitwy. Pędząca przed Kennethem kompania zawróciła sanie i pomknęła ku dowódcy. Szczury też odbiły ostrzej w lewo.

  Przyłapał się na tym, że szczerzy się szeroko. Strach pozostał, utonięcie w lodowatej wodzie to nie jest dobra śmierć dla górala, ale większe były teraz determinacja i gniew. Dlaczego nie? Jeśli mają zginąć, to dlaczego nie tak?

  Potwór zaczął go wyprzedzać, ale jakby lekko zwolnił. Z tej strony jego bok nikł pod taflą lodu, a grzbiet - czarna, popękana płaszczyzna, pokryta czymś, co wyglądało jak na wpół skamieniałe pnie drzew, wznosił się stromo niczym zbocze wzgórza. Kenneth rzucił okiem w tył... koniec bestii ginął w mglistym tumanie, który sunął za olbrzymim cielskiem jak przywiązany.

  – W lewo!

  Malawe wykonał rozkaz bez chwili wahania i sanie pomknęły ku czarnej pochylni.

  Kenneth zagwizdał ponownie.

  „Naprzód! Za mną! Atak! Atak!”.

  Zaatakowali pływającą górę. Dlaczego nie, są przecież chędożoną Górską Strażą. Jak nie oni, to kto?

  Psy skoczyły, szarpnięte sanie nagle przechyliły się i przez kilka długich jak całe życie chwil sunęły na jednej płozie – pod porucznikiem przemknęła szczelina między lodem a czarną bestią – i już szorowali w górę.

  Zeskoczył, a raczej sturlał się z sań, czując, jak zwalniają. Grzbiet potwora był mocno przechylony, na dodatek okryty warstewką zamarzającej już wody, jakby całość dopiero co wynurzyła się z głębin. Kenneth wbił sztylet w czarną powierzchnię, ostrze weszło dość płytko, i szukając oparcia stopami, gwizdał: „Do mnie! Do mnie!”.

  Jego sanie, które wspięły się już kilkanaście jardów w górę, zatrzymały się nagle, psy zaszorowały łapami po oblodzonej powierzchni i zaczęły się zsuwać.

  Wypluł gwizdek i krzyknął:

  – Tnij! Psy odetnij!!!

  Zaprzęgowemu nie trzeba było tego powtarzać. Malawe zeskoczył z sań i dwoma szybkimi ciosami odciął rzemienie łączące je z psami. Fruuu, kilkaset funtów pomknęło w dół, mijając Kennetha o łokieć, i roztrzaskało się o przemykający w dole lód. Kolejne sanie już rozpędzały się i wjeżdżały na grzbiet bestii.

  Strażnicy zeskakiwali z nich w pędzie, padali na „ziemię” i wbijali w nią sztylety, noże i czekany. Tam, gdzie psy nie dały rady pociągnąć sań, też odcinano zwierzęta, a ładunek karmił ocean.

  Wtedy stracił pierwszych żołnierzy.

   

             

   

   

• Imperium Meekhańskie anektuje Kraków

  9 dni temu

  

  W ten weekend odbywa się Imladris - Krakowskie Weekendy z Fantastyką. Reprezentacja Szczurzej Nory ma zaszczyt i przywilej prowadzić spotkanie autorskie z Robertem Wegnerem, a następnego dnia panel "Meekhan dla początkujących".
  

  Ogary będą węszyć:
  Piątek
  19:00 Konkurs „Meekhańskie pogranicze” z Robertem M. Wegnerem

  Sobota
  12:00 Panel: S.I. – obawa przyszłości czy przyszłość bez obaw (Michał Cholewa, Magdalena Kucenty, Katarzyna Rupiewicz, Robert M. Wegner)

  13:00 Spotkanie autorskie z Robertem M. Wegnerem (prowadzi Aneta Kruc)

  14:00 Robert M. Wegner - Autografy

  Niedziela
  10:00 „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” dla początkujących

  11:00 Panel: Społeczeństwo post-apo (Paweł Majka, Artur „Dzikowy” Olchowy, Marcin Strzyżewski, Robert M. Wegner)

  Do zobaczenia w mieście smoka! 

  Imladris 2017 - program

• O Niepełni na Tanayah Czyta

  9 dni temu

  

  Tanayah Czyta

• Jakub Nowak przepytuje Anię Kańtoch

  9 dni temu

  

  pozeracz.pl